Edito ή το χαλάκι της εξώπορτας

Μέχρι χτες αγνοούσα την ύπαρξη αυτού του blog. Γνωρίζω μόνο πως το άνοιξε κάποιος άγνωστος του οποίου φέρω, μεταξύ άλλων, το όνομα και το πρόσωπο. Το ξετρύπωσε η Α., και τής το οφείλω, ενώ από τον τίτλο συμπεραίνω πως έχει κάποια σχέση με το βραχύβιο, τώρα παλιό κι ερειπωμένο, τετράδιο που ταλαιπωρούσα τον κουφό χειμώνα του 2008.

Ο βαρήκοος χειμώνας του 2010 είναι άλλο σανίδι. Ο σκηνοθέτης απουσιάζει, κάνουμε ακόμα οντισιόν για το καστ, κάτι περίεργοι κύριοι και κυρίες -του catering, υποθέτω, αλλά ειλικρινά δεν τους φώναξα εγώ- πηγαινοέρχονται κρατώντας άδειες κατσαρόλες, και ο υποφαινόμενος υπομένει τα του Αγίου Σεβαστιανού στο υποβολείο.

Άτιμος χώρος το υποβολείο -μα δεν παραπονιέμαι, μόνος μου το διάλεξα. Μόλις ρώτησε η κυρία μας "Ποιο παιδάκι θα κατέβει στο υπόγειο" άρχισα να φωνάζω και να κουνιέμαι (προφανώς δε σταμάτησα έκτοτε κανένα από τα δύο), κι έτσι απέκτησα αυτόματα το δικαίωμα σε πράγματα παράλογα, στο σκοτάδι, την κατάδυση και την αποκλειστικότητα.

Από εδώ, χρόνια τώρα, ακούγομαι μόνο την ώρα της παράστασης (γιατί άλλοτε ούτε εγώ μιλάω, ούτε κι ακούει κανείς). Τον υπόλοιπο καιρό παρατηρώ τις πρόβες. Και γίνομαι παντογνώστης. Και γράφω τα λόγια, για ξεκάρφωμα, στην ξεχειλωμένη απραξία, καλύπτοντας βλακωδώς τη διερώτηση αν είμαι απλά ένας τεμπέλης άεργος.

Επειδή όμως η λέξεις που δεν ακούγονται γίνονται τοξικές, λίγο πριν τη σηψαιμία θα ξεβράζονται στο εξής εδώ, κι αν μοιράζονται, ακόμα καλύτερα. Και υπόσχομαι πως θα 'ναι ελαφρύτερες από τούτες, σαν τον αφρό της άγριας θάλασσας (δες και το προαναφερθέν τετράδιο).

Θα τα πούμε στις αίθουσες, και στις σκηνές, και πάνω από φαγιά, και θα ακούσουμε μουσικές, και θα διαβάσουμε βιβλία. Γιατί το σχόλιο, από την εποχή του Μ.Χ. στα καθ'ημάς χρόνια, έχει τη δική του ζωή, κι εξασφαλίζει την αντίδραση της δράσης (τη ζωή, θα πει).

Καλώς σας βρήκα. Over and out.-