Καλε-πού-χαθηκες-εσου, aka “breakfast for porn-stars”

Μάς φάγαν οι εξόδοι και τα θέατρα (και κάτι άλλα), αγαπητοί συναγωνισταί. Εμάς και τους νέους της Σιδώνος. Η ιστορία, πριν μάς δικαιώσει, θα πει πως ήταν αναπόφευκτο· πως εκείνα τα κακεντρεχή γονίδια που μπήκαν ετσιθελικά στο DNA μας μια ζεστή και κρύα νύχτα της ανοίξεως (υπολογίζω) και που είναι υπεύθυνα για τη σχίζα, θέλησαν να το ρίξουν έξω και να ανανεώσουν τις πολυκαιρισμένες συγκινήσεις, προσδοκίες και διαψεύσεις. Έστω –καιρό είχανε να, τα πουλάκια μου.

Αυτά όλα τα κατάλαβα όχι την ώρα που τά’κανα (μα, φυσικά), αλλά όταν θυμήθηκα πόσο καιρό είχα να αναρτήσω και επέστρεψα και είδα τα γραμμένα. Συμπέρασμα, ότι πολύ το τσιγαρίσαμε αδερφέ(ς) το φαΐ κι επαραμαύρισε. Το βασικό μας μέλημα ήταν κάποτε το θέατρο και η γεύση, και συνέβαιναν πότε-πότε κάτι αβάσταχτα και ανέβαιναν κι αυτά μαζί με τ’άλλα. Έγινε, όμως, και αλλάξαμε λίγο ζωή και προτεραιότητες: ο γαρ οβολός λειψός, να κάνει παρέα στο μυαλό, η δε εξωστρέφεια, μέχρι πρόσφατα, είδος πολυτελείας με ειδικό φόρο. Το ξεπεράσαμε αλώβητοι (χαχαχαχαχαχαχα) και μπήκαμε στα χρόνια που όλα εξηγούνται. Μάλιστα. (Ο Σιγισμούνδος γελά από πάνω αινιγματικά και ξύνει το μυτερό viennois μουσάκι, πόσο τον αγαπώ κι αυτόν.)

Και συνέβη, ένα Σαββάτο, να παρασκευάσω με δική μου συνταγή και φούσκωμα υπερηφάνειας αυτό που θα λένε κάποτε με ένα μικρό (υπομουστάκιο) γελάκι οι (αρχετυπικοί) ζαχαροπλάστες tiramisu της πορνοστάρ. Το δικαίωμα να αναφερθώ στο συμβάν το πήρα από τον ίδιο τον παραγωγό, ήταν και μέρες Ιουλίας οι τελευταίες και φοβόμουν το Σ.Δ.Ο.Ε. . Αυτό που έφαγαν οι εν λόγω (για το γλυκό μιλάμε πάντα) ήταν και πολύ γκραν, πλην ξέχασα ο βόδης να το φωτογραφίσω, και μού’μεινε το κόρδωμα μισό. Που να μείνουνε μαύρα (περιμένω acknowledgment πάραυτα). Να, έτσι τό’κανα:

2 κρόκοι (από αυγά)

μισό νεροπότηρο κρυσταλλική ζάχαρη

250 γραμ. mascarpone

250 γραμ. double cream (αν τη χτυπήσεις στο mixer, πάρε και single κρέμα γάλακτος να γλιτώσεις καμιά θερμίς, δε μπειράζει)

καμιά βανίλια (σκόνη, υγρή, σποράκια από στήμονες αυθεντικής)

μια συσκευασία savoiardi (εκείνα τα άνοστα σπογγώδη μπισκοτάκια που βάζουμε φράχτη γύρω από τις charlottes –θεωρούσα ότι τα λέγαμε έτσι από τα γαλλικά, αλλά πάνω στη συσκευασία έλεγε biscuits à la cuillère, χμμ...)

δύο δόσεις (και παραπάνω αν τελειώσει το σιρόπι) δυνατό espresso

δύο κτσ ζάχαρη (και παραπάνω αν σου πέφτει άγλυκο)

όσο θες, ιταλικό γλυκό λευκό κρασί (υπάρχουν κάποια σχετικά φτηνά για μας τους ταπεινούς)

σκόνη κακάο

Πάνω από κατσαρολάκι με πολύ λίγο νερό που ίσα που βράζει, βάζεις πυρίμαχο ή μεταλλικό μπολ, και χτυπάς μέσα εκεί τους κρόκους και τη ζάχαρη με το σύρμα. Η Delia (Smith, μάνα μου) λέει ότι πρέπει να γίνει μια υπόλευκη μους. Προσυπογράφω, το ψώνιο, και λέω ότι πρέπει να μαστιχώνει λίγο (ευκαιρία ψάχνω). Αυτό, αν δεν ξέρεις, γίνεται για να παστεριωθούν οι κρόκοι και να μη λες ότι το παρασκεύασμα έχει ωμό αυγό. Μόλις τελειώσεις, βαράς λίγο το mascarpone μέσα στη συσκευασία του να μαλακώσει, και το διπλώνεις απαλά μέσα στο υπόλευκο μπλιαχ. Βάζεις και τη βανίλια, και τέλος το όλον στο ψυγείο να σφίκσει. Μέχρι να σφίκσει, θα σφίκσεις εσύ δικέφαλους χτυπώντας την κρέμα γάλακτος. Λοιπόν. Εμένα μού χάλασε το μίξερ πριν λίγο καιρό, βαρέθηκα να το πάω για φτιάξιμο και είπα μέσα μου, πιο μάγκας ήταν ο (παραγιός του) Σαβαρέν που τη χτύπαγε με το σύρμα τη chantilly; Όχι, εντέλει: πήρα ένα γυάλινο μπολ, το έχωσα μέσα στα παγάκια (για να πλευριτωθούν τα λιπαρά και να πήκσουν) και άρχισα να βαρώ σαντιγί με τον αυγοδάρτη. Μεσαίωνας. Πάλι καλά που είχα άχνη στο σπίτι (2 κτσ ή λίγο παραπάνω) και δεν κατέβασα και γουδί. Η μοναδική διαφορά με τη σαντιγί του μίκσερ ήταν η μαστιχωτή υφή (πολύ γούσταρα) και η κάπως πιο ελαφριά γεύση. Ή είχα εξαντληθεί από το χτύπα-χτύπα και δεν ήξερα τι έτρωγα. Τέσπά. Σε αυτό το στάδιο διπλώνεις πολύ απαλά τις δύο κρέμες και ξαναβάζεις στο ψυγείο όσο φτιάχνεις το σιρόπι. Δύο espressi, ανακατεμένοι με το γλυκό κρασί, και τέλος διορθωμένοι με όση ζάχαρη θες. Η ταπεινή μου είναι ότι το tiramisu είναι πολύ καλό άγλυκο, αλλά de gustibus... Συναρμολόγηση: αν η κρέμα έχει δέσει πολύ καλά, δε θέλει φόρμα. Μπορείς να βάλεις μια σειρά σιροπιασμένα savoiardi το ένα δίπλα στο άλλο, κρέμα, και να επαναλάβεις φτιάχνοντας κορμό. Αλλιώς σε στρογγυλή φόρμα, προσέχοντας να καλύψεις καλά όλο τον πάτο και στις δύο στρώσεις. Πιο αναλυτικά: βουτάς τα μπισκότα στο σιρόπι και από τις δύο πλευρές, όχι στιγμιαία όπως λένε πολλοί, αλλά για 2-3 δευτερόλεπτα, ούτε να είναι ξερό ούτε να παπαριάσει. Για καλό και για κακό, δε βλάφτει να ελέγξεις την υφή τους μόλις τελειώσεις το βούτημα και να προσθέσεις, αν χρειάζεται, λίγες κουταλίτσες ακόμα σιρόπι. Μετἀ κρέμα, και το όλον άλλη μια φορά. Για τη μαγκιά του πράγματος, σχημάτισε κύματα με ένα κουταλάκι στην επιφάνεια και πασπάλισε σκόνη κακάο, με αχνηρίχτη (ναι, είναι λέξη αυτό!) ή σουρωτήρι (εγγύηση, δουλεύει), να καλυφθεί καλά και να ψιλομοιάζει αυθεντικό ιταλικό. Βάλε στη συντήρηση για κάνα τρίωρο. Εναλλακτικά, πάγωσε για πέντε ώρες στην κατάψυξη και μετάφερε στη συντήρηση μια ωρίτσα πριν σερβίρεις, για πιο semifreddo καταστάσεις (καράβλαχε). Άτε καλοχώνευτο :Ρ