Μόνο του

Ένα ολόκληρο τραγουδάκι σε βασανίζει η Νικολακοπούλου μέχρι να σου αποκαλύψει -ναι σιγά, λες και δεν τό'ξερες- τι είναι τελικά μόνο του και πώς (δεν) την παλεύει.

Το θυμόμουνα εγώ από παλιά ότι τα blogs είναι βάσανο. Μαζί με όλα τα άλλα υπεσχημένα, προς πάσα κατεύθυνση, να έχεις και τις αναρτήσεις να χοροπηδάνε στο μόνο του και να πασχίζεις να τις πλύνεις, να τις χτενίσεις και να τις σπρώξεις, όπως-όπως αξιοπρεπείς, στη σκηνή σα καημένα μικρά του δημοτικού για ποίημα. Τραβάτε με κι ας κλαίω.

Όχι όχι, τώρα δεν κλαίω. Μόνο χασμουριέμαι, η γαρ ώρα πέντε και το μάτι γαρίδα (να, αυτά είναι τα ωραία του ιστολογίου...). Αλλά μού τη φύλαγε η ανάρτηση που έδιωξα πριν κάνα τρίωρο. Ας είναι. Μια μέρα αυτός ο πόνος θα σού βγει σε καλό.

Έτσι έλεγε ο τίτλος στον πάγκο της Πολιτείας, και δίπλα (στο εξώφυλλο) χαμογελούσε ανεπαίσθητα θλιμμένα ένα τεκνάκι. Τσίμπησα ασφαλώς, για όλα τα παραπάνω, και το πήρα (το βιβλίο). Λίγο αργότερα το κουνούσα χαρούμενος στην Αρ., που έσπευσε λόγω τίτλου να μου το φέρει στο κεφάλι, γιατί η δόλια τα έχει ξεπεράσει αυτά (χμ...) και το ίδιο επιθυμεί και δι' ημάς. Ναι καλά.

Ο Αστρολόγος Πανόπουλος θα έλεγε ότι φύσει ο Σκορπιός θα βάλει το "πόνος" πριν το "καλό" στον κάθε τίτλο, και δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω. Βέβαια ο Peter Cameron (author του εν λόγω) χρησιμοποιεί -πολύ σωστά- τη λειτουργία του motto μέσω Λαμίας, κι έτσι το αποκαθιστά στη συνείδησή μας και του ξεπλένει τη ρετσινιά της κ(λ)άψας και της μυξοπαρθενιάς. Μπράβο, ρε Peter. Όλοι οι άλλοι μάς βαράνε.

Όλα αυτά επέστρεψαν, καθυστερημένα, γιατί προχτές (μήπως χτες;) το μόνο του με απέκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες από τον έξω κόσμο (για να δικαιώσει το όνομά του, το βλαμμένο). Με κάρφωσε στο κρεβατάκι μου και με ανάγκασε, για άλλη μια φορά (σα να μετράς προβατάκια) να σκεφτώ τι λογής είναι αυτός ο πόνος και πώς συνδέεται με το καλό (ακούω και καλό δε βλέπω), και γιατί το αγαπημένο μου σημείο στίξης είναι η παρένθεση. Κι εκεί που πάλι ετοιμαζόμουν να φάω για να μη σκέφτομαι, τα πλήκτρα παραδόξως αισιόδοξα κι ανεξήγητα χτύπησαν στο youtube: Amelie aveugle

Ευτυχώς, κάποιος/α αδελφός/ή είχε όντως απομονώσει τη σκηνή (αλλέως κλάψ'τα) -it gets me every time. Και ξαφνικά μου κατέβηκε το φως, όπως στον τυφλό, στο τέλος της βόλτας.

Το μόνο του δε χτυπάει από σαδομαζοχισμό (όχι εντελώς). Απλώς αξιώνει το χρόνο του για να παρατηρήσει τη ζωή πίσω απ' τις γραμμές. Και ο πόνος είναι απλά το ερέθισμα για να σταθείς και να κοιτάξεις -γιατί αλλιώς, μάτια μου, δεν κοιτάς.

Πώς να το κάνουμε, το καλό θέλει προσμονή: χρόνο και μοναξιά (όχι λίγο, όχι πολύ: Séparés par trente kilomètres, l' un rêvait d' une soeur et l' autre d' un frère.)

Και το κείμενο, την ίδια δουλειά με την Amélie κάνει. Μένει μόνο του για λίγο, μαζεύει θραύσματα και τα δείχνει καμαρώνοντας, για να κατεβάσει λίγο φως.

Bingo.

Μια μέρα αυτός ο πόνος θα σου βγει σε καλό.

(κι εσύ, τώρα, τό 'χαψες...)